Status

De gladiatoren werden door de Romeinse aristocraten onderaan de maatschappelijke ladder geplaatst. Voor hen waren het ruwe, afschrikwekkende buitenstaanders, verdoemde mensen waar geen redding meer voor was. Een slaaf zonder enige waardigheid.

Maar ook al werden ze gezien als lage en mislukte ‘wezens’, kregen ze respect vanwege hun gedrag in de arena. hierdoor ontstond een mengeling van minachting en respect. Zo zegt Cicero die zijn politieke tegenstanders Clodius en Marcus Antonius herhaaldelijk ‘gladiatoren’ noemde, met de bedoeling hen te kwetsen:

Hoeveel klappen incasseren de gladiatoren niet, verlopen sujetten of barbaren die het zijn. Juist zoals zij die goed onderlegd zijn, willen zij liever een klap krijgen dan zich op een schandelijke manier zich daaraan te onttrekken. Hoe dikwijls blijkt niet dat zij niets liever willen dan ofwel bij hun meester in de smaak vallen ofwel bij het volk. zelfs als zij met wonden overdekt zijn, sturen zij nog iemand naar hun meester om te vragen wat hij van hen verlangt. Als die vindt dat het genoeg is, zijn zij bereid te sterven. Welke gladiator van zelfs maar middelmatige kwaliteit heeft ooit gekreund of een spier van zijn gezicht vertrokken? Wie is ooit tot zijn schande blijven staan of zelfs bezweken? Wie heeft ooit zijn nek ingetrokken als hij bezweken was en hem de genadestoot werd aangekondigd? Zoveel vermag oefening, voorbereiding en gewoonte.

Seneca gaat hierin nog verder en vergelijkt de gladiatoren met een wijze man zoals de gladiator gebonden is aan een eed , zijn leven in handen legt van zijn meester, zo moet de wijze zijn leven overgeven aan zijn goddelijke meester.

Voor de sociaal laagstaande gladiatoren was de arena het terrein om eer en roem te verwerven. Daar kon hij zijn dapperheid tonen en zijn status verhogen. Een overwinning betekende een stap dichterbij de vrijheid en meer aanzien bij het volk en aristocratie.