De voeding

Romeinse gladiatoren leefden bijna alleen van gerst en groenten. Onlangs is er een onderzoek geweest naar de voeding van een gladiato, daarbij hebben ze de botten van gladiatoren onderzocht uit de graven bij de stad Efese.

De reden dat de gladiatoren dit dieet volgden was niet dat ze niet van vlees hielden. Volgens antropoloog Karl Grossschmidt van de universiteit van Wenen was de plantaardige voeding rijk aan koolhydraten en eiwitten. De gladiatoren kweekten hierdoor een vetlaag die voor hen het verschil tussen leven en dood kon betekenen.

'Een dikke speklaag beschermt tegen snijwonden en beschermt de zenuwen en vitale bloedaderen. Als je je vetlaag openhaalt, kun je makkelijk verder vechten,' aldus Grossschmidt.

Door het strenge vegetarische dieet kregen de gladiatoren niet altijd voldoende calcium binnen om hun botten sterk te houden. Daarom dronken ze volgens historische bronnen een mengsel van verbrand hout en as van botten, die grote hoeveelheden calcium bevatten. Nieuwe studies tonen aan dat de botten van de gladiatoren inderdaad een hogere concentratie calcium bevatten dan de botten van de gewone bevolking.

Levensverwachting

Het leven was voor een gladiator niet zo gemakkelijk zeker niet voor de lagere nieuwelingen. Sommigen pleegden zelfmoord of probeerde te ontsnappen omdat ze het gladiatorbestaan niet aankonden. Er waren ook veel gladiator die nooit een gevecht hebben gevochten omdat ze de trainingen al niet hadden overleefd. De meeste gladiatoren stierven tussen hun 20e en hun 30e leefjaar en hadden 5 tot 34 gevechten op hun naam staan. De meeste gladiatoren hadden maar 4 of 5 gevechten per jaar. Slechts een klein deel van de gladiatoren werden ouder dan 30. De oudst geworden gladiator is Flavius Sigerus die op een zestigjarige leeftijd overleed en tientallen gevechten op zijn naam heeft staan, maar de gladiator die de meeste gevechten op zijn naam had staan is Asteropaeus met niet minder dan 107 overwinningen.

Liefdesleven van een gladiator

De gladiatoren waren erg populair, en waren erg geliefd bij vrouwen. De gladiatoren konden soms stiekem wel iets afspreken en kregen vaak ook een vrouw toegewezen door de baas van de school. Maar deze verhoudingen hielden vaak niet lang stand omdat de gladiatoren een zwaar leven leidden en niet konden gaan en staan waar ze wilden. Daarom bleef het voor een gladiator vaak een vlugge verhouding en hadden ze geen vrouw.

Salaris van de gladiatoren

Geld verdienden de gladiatoren wel. Een gladiator van de laagste rang verdiende aan één optreden bijvoorbeeld wel 3 keer het jaarsalaris van een gemiddelde romein, maar een ervaren gladiator kreeg voor één optreden 12 keer het jaarsalaris van een gemiddelde romein.
Ook de gladiatorbazen verdienden wat. De gladiatorenbaas van de belangrijkst school in Rome (Ludus magnus) verdiende tweehonderdduizend sestertiën. Dus als meneer Byliën in Rome woonde moest hij 4166 leerlingen hebben om dit bedrag te verkrijgen.

Gladiator worden, de keuring en de opleiding

Er waren verschillende manieren om gladiator te worden:

• Als je veroordeelt werd tot gladiator,  werd lid van de familia gladiatoria. Hij vocht alleen nog maar voor de eer van zijn school en  moest al zijn privacy opgeven. Hij zwoer een plechtige eed waarmee hij dit officieel bevestigde en beloofde dat hij vernederingen van de ergste soort zou doorstaan, dat hij de dood door verbranding, in ketenen of in het gevecht zonder protest zou ondergaan. Door deze eed verzoenden de gladiator zich met de goden van de onderwereld, die ook invloed hadden op het besluit van leven of dood.
• Als je koos om gladiator te zijn, omdat je je arme leven achter je wilde laten en door te vechten roem en rijkdom wilde verdienen, moest je een verdrag sluiten met de baas van de school waarin stond hoelang je training zou duren en voor hoelang je zou vechten.

Vanaf dat moment speelde het leven van de gladiator zich voornamelijk af binnen de muren van zijn school. Dag in dag uit werd er hard getraind
Iedere school had strenge keuringseisen. Wanneer een beginnend gladiator de trainingsschool binnenging, werd hij direct onderzocht door een dokter, die vooral lette op zijn lichaamsbouw, zijn tanden en zijn uitstraling. Wie niet aan de eisen voldeed, werd weggestuurd. Diegenen die wel door de keuring raakten werden daarna nog vaker onderzocht, zeker als ze ernstige letsels hadden opgelopen of wanneer ze door de zware gevechten hun uitstraling waren verloren.
Een goede medische verzorging was onmisbaar. Gladiatoren werden altijd getraind op speciale scholen (die ze ‘ludus’ noemden). Deze stonden onder leiding van de lanista, de manager van de gladiatoren. De opleiding gebeurde in gladiatorenscholen, waar men oefende met collega's, die men daarna misschien doodde. De lanista liet de gladiatoren in zijn ludus trainen met allerlei soorten wapens. Zo werden de gladiatoren experts in het vechten, doden en sterven. Als de gladiatoren voldoende getraind waren, werden ze door de lanista aan de organisator van spelen verkocht of verhuurd. Vaak was dit de keizer, soms een generaal of een rijke patriciër.

Gladiatoren leerden verschillende manieren te vechten, de meeste voorkomende was Pancrase, dat is een mengeling van worstelen, boksen en karate, vrijwel alles mocht; Slaan, trappen, verwurgen, vingers breken. Wat niet mocht was bijten en elkaars ogen uitsteken.

Woning

De gladiatoren leefden tijdens zijn contractduur in de school, hij had daar zijn eigen barak van en hij woonde in een barak van hooguit 3 bij 4 meter. Als ze goed vochten konden ze een grotere barak en meer meubels verdienen.