Priscus en Verus

Deze twee gladiatoren waren het hoogtepunt bij de openingsdag van het Collosseum in Rome.
Normaal eindigt een gladiatorengevecht als een van de strijders ernstig gewond is of zich overgeeft.
Dit kan hij doen door zijn vinger op te steken of zijn wapens weg te gooien.
Dan kon het publiek beslissen of de gladiator bleef leven.
Bleef hij leven, dan werden zijn wonden verzorgd en leefde hij nog een andere dag.
Werd hij niet gespaard, dan bracht zijn tegenstander of een met de taak belaste slaaf hem ter dood.
Als een gladiatorengevecht niet werd beslist, dan werd er Remise( gelijkspel) aangevraagd door het publiek en verlieten de gladiatoren de arena.
Dit werd beschouwd als een schande.
Maar in dit gevecht werden beiden bekroond als winnaars.
Als blijk van waardering voor hun discipline en moed en van zijn rechtvaardigheid tegen de zwakkere, riep Keizer Titus op deze dag beide strijders uit tot winnaar.
Hierover zijn vele films gemaakt.

Spartacus

 Spartacus was een Romeinse slaaf, zijn leger van ontsnapte gladiatoren en slaven versloeg het Romeinse leger in verschillende veldslagen.
Hij  was een gevangen soldaat of deserteur die een tijdje in het Romeinse leger diende.
Spartacus diende waarschijnlijk vrijwillig in het Romeinse leger.
In 73 v.Chr. ontsnapte Spartacus met 70 à 80 anderen uit een school voor gladiatoren die het eigendom was van Lentulus Batiatus.
Hij vluchtte naar de Vesuvius in de buurt van Napels.
Daar bouwde hij een leger op van naar schatting 70.000 ontsnapte slaven.
Het leger versloeg twee Romeinse legioenen die waren gestuurd om de opstand te onderdrukken.
Tijdens de winter die volgde werden vooral wapens gemaakt. Het leger was inmiddels gegroeid tot een grote groep volgelingen van alle rassen, waaronder ook vrouwen, kinderen en bejaarden.
In de lente marcheerde het leger in de richting van Gallië.
Onderweg werden nog drie Romeinse legioenen verslagen.
Waarschijnlijk was Spartacus oorspronkelijk van plan om naar Gallië te vertrekken, maar later veranderden zijn plannen.
Mogelijk gebeurde dit onder druk van zijn volgelingen.
Er zijn bronnen waarin beweerd wordt dat een deel van het leger van Spartacus inderdaad de Alpen overtrok, maar het grootste deel van Spartacus' leger trok weer zuidwaarts. Onderweg werden nog 2 legioenen onder leiding van Marcus Licinius Crassus verslagen. Marcus Licinius Crassus was in die tijd de rijkste man van Rome.
Na het sluiten van een overeenkomst met Cilicische piraten, wilde Spartacus naar Sicilië vertrekken. Marcus Licinius Crassus liet echter 8 legioenen aanrukken om het leger van Spartacus in te sluiten. De Romeinse Senaat liet ook de legeraanvoerders Pompeius en Lucullus terugkomen van respectievelijk het Iberisch Schiereiland en noord-Turkije.
Spartacus slaagde erin door de linies van Crassus heen te breken en te ontsnappen richting Brundisium (huidige naam Brindisi). Crassus haalde het leger van Spartacus echter in. In de slag die volgde werd Spartacus gedood.
Volgens andere bronnen was Spartacus bij de veldslag lichtgewond geraakt en ging het verhaal zo verder. Ongeveer 6000 gevangen slaven (waaronder Spartacus) werden langs de 200 kilometer lange Via Appia van Capua naar Rome gekruisigd. Hun lijken hebben nog jaren langs de weg gehangen als waarschuwing.